ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΨΩΝΙΩΝ

Μια από τις πιο αστείες συμπεριφορές που αποκτούμε στην εφηβεία είναι όταν νομίζουμε πως είμαστε οι καλύτεροι, οι τέλειοι ή τέλος πάντων ό,τι καλύτερο έχει γεννηθεί σε αυτόν τον πλανήτη. Μπαίνουμε σε μια καφετέρια και νομίζουμε ότι όλες ανεξαιρέτως μας κοιτάνε. Και με αυτήν την πεποίθηση ερχόμαστε στο σχολείο με ένα υφάκι του στυλ "το ξέρω ότι όλοι σας παθαίνετε κόμπλεξ, σοκ και δέος όταν με βλέπετε". Θεωρούμε αυτονόητο να έχουμε παράλληλες σχέσεις και μάλιστα εν γνώσει των συντρόφων μας. Ε, βέβαια, κρίμα τέτοια ομορφιά να τη χαίρεται μόνο μία! Κάνουμε σχέσεις μόνο και μόνο για να ανεβάσουμε τις "μετοχές" μας. Εννοείται ότι πασχίζουμε να δείξουμε κάθε μέρος του σώματος μας με χίλιους δυο τρόπους. Επιπλέον μας έχει δοθεί η εντύπωση ότι κάθε μία μας φράση μπορεί να προκαλέσει κοσμοϊστορικά γεγονότα και ότι η κάθε μια μας πράξη θα συζητιέται για γενιές... Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται όταν μετατρέπουμε μια μικρή μας επιτυχία σε παγκόσμια πρωτιά! Το καθησυχαστικό είναι ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό της περιόδου που περνάμε και για αυτό είναι και αρκετά συχνό. Εγώ θα δώσω 2 συμβουλές: στους ψωνισμένους :"ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ", και στους γύρω τους :''ΥΠΟΜΟΝΗ". Εφηβεία είναι θα περάσει...Και για τυχών παρεξηγήσεις: οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική...αλλά δεν δίνω και όρκο... Γιώργος Γ΄1