Απο το ημερολόγιο ενός εφήβου

Σελ 10

Αποφάσισα να επικεντρωθώ στα μαθήματα μου .. Διαβάζω ασταμάτητα .. πηγαίνω στην βιβλιοθήκη ώρες που ήξερα ότι δεν θα ήταν εκεί.. Εργασιοθεραπεία λοιπόν… έτσι δεν προλαβαίνω να σκεφθώ.. κόλπο παλιό και δοκιμασμένο…
Όμως ένα μικρό τσαλακωμένο χαρτάκι κλώνισε την οργανωμένη μου ζωή …κάποιος το τοποθέτησε ανάμεσα στα βιβλία μου… τα χέρια μου έτρεμαν όταν το ξεδίπλωσα
« Που ξέρεις ίσως σε βοηθήσει …» έγραφε ο άγνωστος .. « είναι το Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον… ξέρω ότι σήμερα δεν διαβάζετε λογοτεχνία αλλά κάνε μου την χάρη .. είναι του Καβάφη..

.. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ΄όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπανα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις..

….υπογραφή…
ο μεγαλύτερος της παρέας της βιβλιοθήκης… »

Κατάλαβα.. ήταν ο ηλικιωμένος που σας έλεγα παλιότερα.. Θυμήθηκα τα λόγια του.. … «…ένα βιβλίο είναι ένα ολόκληρος κόσμος … μην το βλέπεις σαν κάτι ξένο από σένα… σκέψου ότι ο συγγραφέας του θέλει με ένα τροπικό μαγικό να επικοινωνήσει μαζί σου … »
Διάβασα το τμήμα του ποιήματος ξανά και ξανά… το διάβασα στην παραλία , το διάβασα στο λεωφορείο , το διάβασα κρυφά στο δωμάτιο μου.. το διάβασα … το διάβασα… μα ποτέ δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου…
Έψαξα και βρήκα τον Καβάφη … τον λάτρεψα.. πρώτη φορά στην ζωή μου, η ποίηση είχε πάρει ζωή… δεν ήταν πιά ένα ποίημα που έπρεπε να το αναλύσω γιατί αύριο θα με εξέταζε η φιλόλογος… ήταν .. ήμουν εγώ!!.

ΠΔ