Προσμονή

Εφυγες...
Τιποτα δεν ειναι ιδιο τωρα πια
ολα εχουν αλλαξει, στεναχωρηθεί
Βγαινω στον ηλιο μονο για λιγο
και εκει τα δεντρα, ο ανεμος, ο δρομος
για σενα μου μιλουν με παραπονο.
Ισως περισσοτερο απο το δικο μου.
Ισως με παρισσοτερο παραπονο,
μα οχι με παραπανω πονο.
Ολα σε ψαχνουν σε αναζητουν
ισως περισσοτερο απο εμενα.
Σε αναζητουν μα εγω σε ζητω
στα γονατα ικετευοντας οταν λυπεις.
Χτες στον ισιο δρομο για το σπίτι
ενα πεσμενο φυλλο μου ειπε πως του ελλειψες.
Πως για σενα μαραζωσε και πεθαινει.
και πως σου εκρυβε το ποσο σε ειχε ερωτευτει.
Μου 'παν τα χελιδονια πως θα πανε νοτια,
τα σπουργιτια βορεια και τα περιστερια παντου.
Θα σε φερουν πισω με διαβεβαιωσαν
και εγω-ποσο αφελης-το πιστεψα.
Και ακομα περιμενω μα τιποτα δεν βλεπω.
Ουτε μαυρα ψαλιδια ουτε καφετια μπαλακια,
ουτε και γκριζα σαν τον ουρανο αεροπλανα.
Ακομα ψαχνουν η ακομα να σε πεισουν
να γυρισεις σε αυτη και σε ολα αυτα που σ αγαπουν.
Σημερα το πρωι μια ξεριζωμενη τριανταφυλλια
μου ομολογησε τι παλαιοτερα σου ειχε κανει.
Πως ηθελες ενα μπουμπουκι σε εμενα να το φερεις,
μα επιτηδες τ' αγκαθι της στο χερι σου το καρφωσε.
Γιατι για εκεινη δεν εδειχνες ενδιαφερον,
που τοσο γλυκα σε κοιταζε και σου φεροταν.
Σε πληγωσε οπως με πληγωσες βαθια,
μα εσενα η πληγη τωρα θα 'χει κλεισει.
Η πληγη μου αιωνια θα μεινει στην καρδια ανοιχτη...

TB